Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Walcząc o lepszą przyszłość…

Kane jest jednym z najlepszych tajnych agentów do spraw Regionów Niedostępnych (Iran/Pakistan/Afganistan). Jednak podczas najnowszej misji rozpracowania komórki terrorystycznej zwanej Armią Czystych praktycznie nic nie idzie zgodnie z planem… Kane będzie musiał podjąć trudne decyzje, radzić sobie sam i… przetrwać. Jednak misja ta nie będzie końcem, a dopiero początkiem problemów… Problemów całej ludzkości… Jedynie Kane może im zaradzić. Czy agent wybierze własne bezpieczeństwo czy zawalczy o lepszą przyszłość dla wszystkich?

„Rok szarańczy” można podzielić na dwie części, które, notabene, mogłyby tworzyć dwie odrębne powieści.

Część pierwsza stylem i koncepcją przywodzi na myśl „Pielgrzyma”. To czysto sensacyjny thriller, misja Kane’a związana z Armią Czystych. Jest dynamiczna akcja, bohater, który w pojedynkę musi poradzić sobie w odseparowanym zakątku świata, pośród wrogów, i duża szczegółowość, która tak podobała mi się w „Pielgrzymie”. I choć rozkręca się przez dłuższy czas to wciąga niesamowicie (chociaż nadal nurtuje mnie czym miał być wspominany wielokrotnie ewenement)! Wprawdzie nie przebija „Pielgrzyma”, ale całość, w moim odczuciu, zasługuje na solidną 8.

Z kolei od około 500 strony zaczyna się totalna jazda bez trzymanki… To co było świetnie czytającym się sensacyjnym thrillerem staje się nagle połączeniem science-fiction z post-apo z wykorzystaniem hollywoodzkich motywów. Sądzę, że dla większości czytelników było/będzie to totalne zaskoczenie. Bowiem po rewelacyjnym czysto szpiegowskim „Pielgrzymie” raczej nikt się nie spodziewał, że autor pójdzie w kierunku takich gatunków jak s-f i post-apo. I choć uwielbiam klimaty s-f i post-apo to nie powiem, w tym przypadku mnie to rozczarowało… Mimo, że po pierwszym szoku taką zmianą kierunku fabuły czytało mi się tą część całkiem nieźle to, moim zdaniem, nijak nie pasuje ona jako kontynuacja części pierwszej.
Stąd jak dla mnie to taka 4.

Jednym z dużych plusów „Roku szarańczy” jest bohater posiadający rodzinę. Perspektywa żony Kane’a i jej stosunek do jego pracy, jej obawy, bolączki bardzo wzbogacają tę powieść. Jest to odświeżające w stosunku do „Pielgrzyma”, gdzie takiej perspektywy, ze względu na samotność bohatera, nie uraczyliśmy.

Podsumowując, niestety, ale „Rok szarańczy” nie umywa się do rewelacyjnego „Pielgrzyma”. Gdyby autor od początku sugerował pójście w klimaty s-f i post-apo zapewne lepiej by to wybrzmiało a tak pozostaje wrażenie dwóch książek wciśniętych do jednej, które łączą jedynie bohaterowie.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Walcząc o lepszą przyszłość…

Kane jest jednym z najlepszych tajnych agentów do spraw Regionów Niedostępnych (Iran/Pakistan/Afganistan). Jednak podczas najnowszej misji rozpracowania komórki terrorystycznej zwanej Armią Czystych praktycznie nic nie idzie zgodnie z planem… Kane będzie musia...

Rozwiń

Zwiń

Co się ze mną stało?

Maja Lipska jest naukowcem w instytucie BCT, gdzie prowadzone są prace nad komórkami macierzystymi i ich wykorzystaniem w leczeniu nowotworów mózgu. Pierwsze eksperymenty na szympansach przynoszą obiecujące wyniki. Po bankiecie konferencyjnym Maja budzi się na ławce w parku, stwierdzając, że nic nie pamięta z ostatnich 36 godzin… W tym samym czasie w okolicy grasuje morderca kobiet… Maja próbuje zapełnić lukę w swojej pamięci, a to doprowadzi ją do szokujących wniosków…

Twórczość Klaudii Muniak stanowi bardzo obiecujący głos na polskiej scenie thrillerów medycznych. Podgatunek ten mnie, jako biologa, niezwykle interesuje. Bardzo lubię czytać o wszelkich biologiczno-medycznych smaczkach, a autorce wychodzi to świetnie! W „Psychopacie” Klaudia Muniak serwuje kolejny fascynujący pomysł fabularny – innowacyjny ośrodek badawczy, eksperymenty na mózgu małp, w przystępny sposób poruszona tematyka neurogenezy, splecenie wydarzeń rzeczywistych z urojeniami… Czytając fragmenty o tematyce naukowej momentami można się poczuć jak studenci, których Maja oprowadzała po ośrodku – zafascynowanym. Przede wszystkim tym w jak prosty i lekki sposób autorka objaśnia skądinąd bardzo złożone i trudne kwestie neurologiczno-psychologiczne. I gdy już można by było stwierdzić, że wszystko zostało wyjaśnione, mamy poskładane wszelkie elementy układanki, autorka serwuje epilog… Epilog, który wszystko obraca do góry nogami… Łącznie, elementy te sprawiają, że książkę czyta się (lub słucha, jak w moim przypadku) z zapartym tchem!

Tylko scen intymnych mogłoby być w niej mniej…

Poza tym jednym elementem „Psychopata” stanowi bardzo dobry thriller medyczny ze świetnym pomysłem fabularnym.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Co się ze mną stało?

Maja Lipska jest naukowcem w instytucie BCT, gdzie prowadzone są prace nad komórkami macierzystymi i ich wykorzystaniem w leczeniu nowotworów mózgu. Pierwsze eksperymenty na szympansach przynoszą obiecujące wyniki. Po bankiecie konferencyjnym Maja budzi się na ławce w...

Rozwiń

Zwiń

Gdzie my jesteśmy?

40 kobiet zamkniętych w jednej celi. Kilku pilnujących ich na zmianę strażników. I rygorystyczne zasady… Kobiety nie wiedzą gdzie są i w jakim celu są przetrzymywane. Wśród nich jest młoda dziewczyna, która, zamknięta tu jako małe dziecko, nie pamięta świata sprzed. Nie wie co to miłość, przyjaźń… To ona jest tytułową tą, która nie poznała mężczyzn…, a bardzo by chciała…
Pewnego dnia rozlega się alarm, strażnicy uciekają, a kobiety, łutem szczęścia, wydostają się z więzienia. Jaki świat czeka na nie poza kratami?

Powieść Jacqueline Harpman posiada niezwykle fascynujący koncept literacki! Oto kobiety zdane same na siebie. Mają w głowie mnóstwo pytań. Gdzie są? Po co zostały uwięzione? Ile czasu spędziły w więzieniu? Gdzie podziali się strażnicy? Czy są też inne więzienia? Książka dotyka interesującego motywu - samotności i przedstawia go bardzo dobrze w odniesieniu do dziewczynki. Czuć jej wyobcowanie wśród uwięzionych kobiet. A później w czasie samotnej wędrówki… Ona jedna nie może dzielić z pozostałymi wspomnień z dawnego życia, bo ich po prostu nie ma, była za mała w chwili uwięzienia, by cokolwiek pamiętać.

Ale, niestety, to by było na tyle moich zachwytów nad tą książką. Bowiem, jak dla mnie, w powieści mogącej pretendować do książki post-apo oprócz konceptu oraz interesujących motywów ważne jest również wytłumaczenie. Wytłumaczenie tego co i dlaczego się stało. Jaka była geneza konkretnych zdarzeń… W „Ja, która...” pytania mnożą się ze strony na stronę i, początkowo, ten brak wyjaśnienia napędza ciekawość. Czytelnik ma nadzieję, że w końcu dostanie na nie odpowiedzi, ale, niestety, się myli. Bowiem autorka nic tutaj nie wyjaśnia. Nie zamieszcza nawet okrucha informacji, które chociaż pozwoliłyby się domyślać genezy uwięzienia kobiet, ich jałowej, bezowocnej wędrówki. Żadnych strzępów informacji. Nic. Tylko więzienie, tajemnicze zniknięcie strażników i wędrówka po jałowej ziemi… Do tego do tej pory nurtuje mnie kwestia elektryczności… Niestety, ale ja czuję ogromny niedostatek informacyjny…

Na końcu zamieszczam jeszcze spojler dotyczący kwestii, która do tej pory mnie nurtuje…

Reasumując, „Ja, która nie poznałam mężczyzn” zapowiadała się bardzo obiecująco, jednak, moim zdaniem, potencjał tego konceptu fabularnego został zmarnowany.

Nie polecam.
.
.
PONIŻEJ SPOJLER!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Jakim cudem po kilkudziesięciu latach w tym świecie nadal był prąd!? Skoro kobiety wędrowały tyle lat i nigdy nie natrafiły na żadne inne budowle, żadnych miast, osad, elektrowni, nic co by wskazywało, że gdzieś tam jest życie, są inni ludzie, a jedynie puste strażnice? A w nich nie wiadomo skąd po latach nadal był prąd? No skąd pytam?

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Gdzie my jesteśmy?

40 kobiet zamkniętych w jednej celi. Kilku pilnujących ich na zmianę strażników. I rygorystyczne zasady… Kobiety nie wiedzą gdzie są i w jakim celu są przetrzymywane. Wśród nich jest młoda dziewczyna, która, zamknięta tu jako małe dziecko, nie pamięta świata sprzed. Ni...

Rozwiń

Zwiń

Jestem… Sally

Gdy ojciec ponadczterdziestoletniej Sally Diamond umiera, kobieta w 100% stosuje się do słów, które niegdyś od niego usłyszała: „Kiedy umrę wystaw mnie na śmietnik” – pali jego zwłoki w domowej spalarni śmieci… Od tego zaczynają się jej problemy, a równocześnie to wtedy zaczyna poznawać swoją przeszłość i dowiadywać się dlaczego jest, jak to sama ujmuje, „niedostosowana społecznie”…

Liz Nugent stworzyła niestandardową bohaterkę, wyposażyła ją w mrożącą krew w żyłach historię, a całość ulokowała w małym irlandzkim miasteczku. Sally, będąca dorosłą kobietą, ma problemy zarówno z komunikacją jak i z interakcjami międzyludzkimi. Całe życie trzymana blisko przez ojca, po jego śmierci przeżywa zderzenie z rzeczywistością. Musi odnaleźć się w tym nowym dla niej świecie, co jest o tyle ciężkie, że mentalnie bliżej jej do dziecka niż dorosłej kobiety… W końcu brutalna przeszłość wypływa jednak na powierzchnię…

Choć autorka wykorzystuje motywy znane z literatury thrillerowej to ogrywa je w taki sposób, że „Dziwna Sally Diamond” wypada oryginalnie na tle innych thrillerów psychologicznych. Powieść trzyma w napięciu, posiada sporo zwrotów akcji i wywołuje dreszcze. Bowiem historia tu opisana, ten koszmar, który rozegrał się w rodzinie Sally… to najgorszy koszmar każdego rodzica…

Autorka sprawnie operuje słowem. Teraźniejszość przeplata się tu z przeszłością, tworząc w ostateczności jedną spójną, przerażającą historię. Dużym plusem jest możliwość obserwowania zmian w głównej bohaterce i jej próby poradzenia sobie z nową rzeczywistością. A także myśl, z którą zamyka się tę książkę… Że zła się nie wypleni... Prawda, która zawarta jest w przysłowiu – Czym skorupka za młodu nasiąknie...

„Dziwna Sally Diamond” to interesująca, trzymająca w napięciu historia z oryginalną, przykuwającą uwagę główną bohaterką. Wykorzystująca znane motywy, ale przedstawiająca je w nieco odmienny, odświeżający, a przez to przykuwający uwagę, sposób.

Polecam.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Znak.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni

Jestem… Sally

Gdy ojciec ponadczterdziestoletniej Sally Diamond umiera, kobieta w 100% stosuje się do słów, które niegdyś od niego usłyszała: „Kiedy umrę wystaw mnie na śmietnik” – pali jego zwłoki w domowej spalarni śmieci… Od tego zaczynają się jej problemy, a równocześnie to wtedy zacz...

Rozwiń

Zwiń